ساعت اندکی از نیمه شب گذشته. آرام آرام به طرف پنجره میروم و به بیرون پنجره نگاه میکنم، دریا آرام است. اندکی موج در دوردست ها به چشم میخورد اما تا به نزدیک ساحل میرسند آرام میشوند. از شلوغی صبحگاهی شهر کن اثری دیده نمیشه.
برخورد با اندیشه های دیگر برایم لذت بخش است.... بعد از صحبتهاش بی اختیار یاد اون داستان مولوی افتادم که توش دعوا بر سر اسم انگور بود. همه یک چیز میگفتن اما از روی کوته فکری هیچ کس حرف اون یکی رو نمیفهمید!
میدونی... ایکاش تا این اندازه خودخواه نبودیم... ایکاش اینقدر متعصب نبودیم...
یه دیوار کشیدیم دور خودمون و فکر میکنیم هرکی پرید اینور دیوار چون مسلمونه و شیعه! خوبه و بقیه همه آدمهای بدی هستن...
و تا هستی هست، همه از آن اوست...
به حست کاملا احترام میزارم.
و توصیف اول این نوشته فوق العاده است. منو یاد همینگوی میندازه وقتی داشت یکی از روزهای فرانسه بودن رو تو یکی از کتاباش توصیف می کرد.
عالی، عالی ..
تا میتونی آرام باش ..
تا از صدر و مدر بدوری :D
:)
یه دیواره یه دیواره که پشتش هیچی نداره :پی
سلام بی معرفت.بدون خداحافظی ول کردی رفتی.ولی عیب نداره.ما دریادل هستیم.امیدوارم بهت خوش بگذره.امیدوارم روابط سردی که بین آدمهای اونجا حاکمه رو ببینی و قدر کشور و هموطنانتو بدونی که اگر هیچ چیز ندارن ولی دستاشون گرمه.جنس آدما به خونی که توی رگهاشون هست بستگی داره نه به دین و مذهب و ... در هر صورت امیدوارم که خوش و خرم و موفق باشی.
مهم نوره آدماست كه از ديوار رد ميشه صرفنظر از اينكه كدوم سمت ديوار باشن.البته اگه چشمي براي ديدن داشته باشيم. بها به همون نوره س، ديوار بهانه ي من و تو ه.
ايييييييييييين همه راه پا شدي رفتي كن؟؟؟؟ كن كه اينجا هم داشتيم!!!! حالا به نظرت بي كلاسي بود سولوغونشو نمي رفتي!!!!
بعدشم كن و سولوغون بينشون ديوار نيست... يه "و" هست!!!
يه كم بيشتر فكر كن به اين حرفا
خيلي جات اينجا خاليه!!!!
salaaaaaaaaam! kojayi alan?!:D ma avvale hafte Milan boudim, dirouzam raftim Veniz. kojayiiiiiiiiiiiiii tooooooooooooooo?:D:D:D
خيلي به دانسته هاي ندانسته ات نناز آقاي علي آقاي گرجي
غرور انسان رو به تنهايي ميكشونه. هيچ چيز تو اين دنيا مال ما نيست حتي اين مغزي كه توي سر ماست. با تواضع راه برو جوري كه زمين زير پاهات نلرزه و سعي كن آدم ها رو كه ميبيني سلام كني. سلام كردن شرط اول نوشتن است. اميدوارم اينو ياد بگيري